Kiedy Robert Altman zaczyna swoją przygodę z kinem, wiedz że coś będzie się działo. Jego debiutancki film, "The Delinquents" spowodował naprawdę spore zamieszanie, jak na niemal B-klasową produkcję. Zakazany w Wielkiej Brytanii, oprotestowany w USA (bo "nie każda młodzież taka jest"), trafił do ograniczonej dystrybucji głównie w kinach samochodowych, choć też zwrócił uwagę samego Alfreda Hitchcocka, który dzięki temu filmowi nawiązał współpracę z młodym, obiecującym reżyserem. Skąd te reakcje? Otóż główną tematyką "The Delinquents" są wybryki grupki rozwydrzonych, młodych ludzi. Z dzisiejszej perspektywy takich sobie chuliganów, co to whisky sobie golną, pobiją się, przebiją oponę w cudzym aucie, wpadną w łapki gliniarzy, okradną stację benzynową... Na pewno uciążliwi dla otoczenia, choć też daleko im niebezpiecznych bandziorów. Taki obraz młodzieży w latach 50. budził jednak skandal. To już nie był "bunt kontrolowany" jak w "Buntowniku bez powodu" z Jamesem Deanem, tylko faktycznie zła młodzież, wciągająca w swoje szeregi nawet porządnych ludzi. Pod względem analizy społecznej i podjęcia niewygodnego problemu, Robert Altman na pewno pokazał się tu od dobrej strony. Dramaturgia jednak jest bardziej obojętna niż przejmująca. Zaś reżyseria ujawnia, że budżet filmu wysoki nie był, stąd aktorzy raczej ze średnich półek, zaś całość przywodzi na myśl umoralniające filmiki edukacyjne o zgubnych skutkach seksu czy palenia marihuany, jakie powstawały w USA w latach 30., 40. i 50. Nawet pojawia się narrator, czule zatroskany o los młodzieży, zwracający uwagę na fakt, że rodzice i społeczeństwo winny w większym stopniu zainteresować się latoroślami. Choć twórcy "Nashville" daleko tu do swojej mistrzowskiej formy, z takich warunków w jakich musiał tworzyć wychodzić jednak obronną ręką.