Pani Campbell wyrażała nadzieję, że widz odczuje radość płynącą z tańca (w sensie radości, jaką taniec mimo wszystko sprawia wykonawcom). Otóż ja tego nie odczułam. Balet kocham, szczególnie nowoczesny, choreografia baletu wykonanego przy akompaniamencie burzy była ciekawa, niemniej ani wykonawstwo pani Campbell nie przekonało mnie do wyżyn prezentowanego przez nią artyzmu ani też nie odczułam tej zapowiadanej przez nią radości. Scenariusz, którego jest współautorką, też wydaje się być taki sobie, zważywszy, że zna środowisko tancerzy od podszewki. Niemniej: zarówno taniec baleriny z liną, sekwencja baletowa z szarfami, jak i balet o zabarwieniu orientalnym w początkowej części filmu, bardzo mi się podobały. Ponadto: ten film w warstwie pozabaletowej czy też romansowej miał w sobie ciepło, które mnie nawet zaskoczyło. Mogę powiedzieć: jestem zadowolona z obejrzenia go. Na pewno jeszcze bardziej (nie ukrywam) byłabym zadowolona z obejrzenia filmu dokumentalnego.

Początkowa sekwencja taneczna podobała mi się całkiem ale to całkie. Pomysł z burzą też świetny. Jednak Altman robi wszystko, by obalić magię tańca. Z premedytacją wręcz przekształca spektakl w zwykłą wyrobniczą pracę. I to pracę wyimaginowaną, bo choc pozuje na dokument, dokumentem nie jest.
Bardzo żałuję, że sam ciepła nie odczułem. A naprawde i temat i poprzednie wielkie dokonanie Altmana ("Gosford Park") dawały nadzieje na film niezwykły, mozaikowych.

nie zgodzę się z tą opinią,wg.mnie reżyser pokazal w tym filmie balet jako ogromną pasję i przelal w nim wszytkie swoje uczucia do tańca,które są niewiarygodnie silne

Proszę się przedstawić. Jeszcze torne zrozumie, ze to moja odpowiedź. A ja na razie sobie milczę. Pozdrawiam;)